Moge Tonio van der Heijden - zoals de besten onder ons te vroeg vertrokken op zijn reis door de Tijd - rusten in Vrede. En moge Mirjam en Adri de kracht vinden om vanaf de bodem van dit verdriet, het verpletterende verlies van hun enige lieve zoon te
dragen. Etiam pro nobis...
De laatste dagen volstrekt van slag door het nieuws van de brute dood van Tonio, enige zoon van Adri van der Heijden en Mirjam Rotenstreich. Tonio is geschept door een auto, terwijl hij op de fiets zat. Op de hoek Stadhouderskade - Hobbemastraat. Van half vijf 's ochtends tot half vijf 's middags hebben artsen gevochten voor zijn leven. Uit de operatiekamer is hij in het bijzijn van zijn ouders gestorven. Tonio was ambitieus en stond midden in het leven, hij had net te kennen gegeven een Masters te willen halen (hij studeerde media-techniek aan de Universiteit en was bovendien fotograaf). Hij was hun enige zoon en laat hen kapot achter. In een brief die Adri aan vrienden rondstuurde, zat een foto, een zelfportret van Tonio, waarin hij zichzelf heeft gekleed en poseert als het beroemde portret van Oscar Wilde.
Tonio is geboren op 15 juni 1988, ik ben de baby destijds als zeventienjarige rakker die Adri adoreerde, gaan bezoeken in de Jacob Obrechtstraat in Amsterdam. Heb een zilveren lepeltje laten graveren met zijn naam erin. En het boek Tonio Kroeger gekocht, van Thomas Mann – naar wie Mirjam haar zoon verkoos te vernoemen.
In de krant werd bericht dat de chauffeur een 23 jarige jongeman was. Naar alle waarschijnlijkheid niet dronken. Het ene leven dat tegen het andere werd weggestreept. Het is allemaal niet te geloven. Hoe dit soort calamiteiten te duiden?
Ik herinner me wat dit betreft die prachtige Western van Clint Eastwood: Unforgiven. Op het moment dat Clint de soevereine sherrif Little Bill (Gene Hackman) eindelijk in het stof doet bijten, vraagt die laatste vertwijfeld: Why do I deserve this? Waarop Clint doodkalm antwoordt, vlak voor hij de trekker overhaalt: Deservance's got nothing to do with it, Little Bill. Het is een heel gangbare, maar veel minder sublieme illusie dan die bv. op het filmfestival in Cannes - waar ik de afgelopen weken vertoefde - jaarlijks gevierd wordt: dat we in dit leven uiteindelijk allemaal kunnen of moeten krijgen wat we verdienen. Ben je mal.
Shakespeare biedt als immer troost. Weg ouwe albedil, dood, weerhoudt uw schimmen!
