Bij de dood van Tonio van der Heijden (15 juni 1988 - 23 mei 2010)

Foto: Tonio als Oscar Wilde, januari 2009 (© Tonio van der Heijden)




Bij de dood van Tonio van der Heijden (15 juni 1988 - 23 mei 2010)

door Serge van Duijnhoven







De laatste dagen volstrekt van slag door het nieuws van de brute dood van Tonio, enige zoon van de schrijvers Adri van der Heijden (A.F.Th.) en Mirjam Rotenstreich.

Tonio is vorig weekeinde in Amsterdam geschept door een auto, komende van een feest in Paradiso, terwijl hij op de fiets zat. Op de hoek Stadhouderskade – Hobbemastraat. Van half vijf ‘s ochtends tot half vijf ‘s middags hebben artsen gevochten voor zijn leven. Uit de operatiekamer is hij in het bijzijn van zijn ouders gestorven. Tonio was ambitieus en stond midden in het leven, hij had net te kennen gegeven een Masters te willen halen (hij studeerde media-techniek aan de Universiteit en was bovendien fotograaf). Hij was hun enige zoon en laat hen kapot achter.

In een brief die Adri aan vrienden rondstuurde, zat een foto, een zelfportret van Tonio, waarin hij zichzelf heeft gekleed en poseert als het beroemde portret van Oscar Wilde.

Tonio is geboren op 15 juni 1988, ik ben de baby destijds als zeventienjarige rakker die Adri adoreerde en als Ossisch schoolkrant-jochie ook nog trots mocht frequenteren, gaan bezoeken in de Jacob Obrechtstraat in Amsterdam. Heb een zilveren lepeltje laten graveren met zijn naam erin. En het boek Tonio Kröger gekocht, van Thomas Mann – naar wie Mirjam haar zoon verkoos te vernoemen.

In Adri's nauwgezette dagboeknotities die de Arbeiderspers in 2003 onder de titel Engelenplaque uitbracht in de reeks Privédomein (d.d. 12 november 1998): ‘Het is de oudste vorm van ruilhandel: Wij doden de tijd, de tijd doodt ons. Gelijk oversteken…’ Zaken als de verlossing van de menselijke ziel of de voltrekking van het Laatste Oordeel, zo suggereert A.F.Th., zullen Leenheer Tijd een rotzorg zijn. Op meededogen hoeft geen mens te rekenen. Maar tegelijkertijd zal deze oerkracht van de pachters op aarde nimmer meer opeisen dan Hem toekomt... Geen enkel wezen heeft de morele of godsdienstige verplichting om zorg te dragen voor het lenigen van een schuld die groter is dan zijn bestaan vanwege de collectieve last der ‘erfzonde’. De Natuur kent geen goed of kwaad, slechts overwinnaars en verliezers. Zij die omkomen, zij die overleven...

In de krant werd bericht dat de chauffeur een 23 jarige jongeman was. Naar alle waarschijnlijkheid niet dronken. Het ene leven dat tegen het andere werd weggestreept. Is dat de vorm van ruilhandel waar Adri over schreef? Het is allemaal niet te geloven. Hoe dit soort calamiteiten te duiden?

Ik herinner me wat dit betreft die ongemeen grimmige Western van Clint Eastwood: Unforgiven (1995). Op het moment dat Clint de soevereine sherrif Little Bill (Gene Hackman) eindelijk in het stof doet bijten, vraagt die laatste vertwijfeld: But why? Why do I deserve this? Waarop Clint doodkalm antwoordt, vlak voor hij de trekker overhaalt: Deservance’s got nothing to do with it, Little Bill. Het is een heel gangbare, maar veel minder sublieme illusie dan die bv. op het filmfestival in Cannes – waar ik de afgelopen weken vertoefde – jaarlijks gevierd wordt: dat we in dit leven uiteindelijk allemaal kunnen of moeten krijgen wat we verdienen. Ben je mal.

Shakespeare biedt als immer troost. Weg ouwe albedil, dood, weerhoudt uw schimmen!

Moge Tonio van der Heijden – zoals de besten onder ons te vroeg vertrokken op zijn reis door de Tijd – rusten in Vrede. En moge Mirjam en Adri de kracht vinden om vanaf de bodem van dit verdriet, het verpletterende verlies van hun enige lieve zoon te dragen. Etiam pro nobis…

Serge van Duijnhoven, 29 mei 2010





Serge R. van Duijnhoven (1970) is schrijver, dichter en historicus. Woonachtig te Brussel, geboren in Oss (Noord-Brabant, NL). Oprichter van tijdboek MillenniuM en de Stichting Kunstgroep Lage Landen. Verbleef in Sarajevo voor De Morgen en de Volkskrant. Debuteerde in 1993 met de dichtbundel Het paleis van de slaap (Prometheus). Frontman van het muziekgezelschap Dichters dansen niet. Recente publicaties: De zomer die nog komen moest (Nieuw Amsterdam), Klipdrift (Nieuw Amsterdam), {Balkan}Wij noemen het rozen (Podium), Fotografen in tijden van oorlog (Ludion), Obiit in orbit; aan het andere einde van de nacht (De Bezige Bij), Bloedtest (De Bezige Bij) en Ossensia Brabantse gezangen (Jan Cunen). Serge van Duijnhoven is freelance medewerker van Vrij Nederland, alsmede van De Morgen.Tevens werkt hij jaarlijks in Cannes als filmverslaggever voor het International Feature Agency en voor Cobra.be. Lees ook zijn filosofisch essay Katje min, katje weer dat hij schreef naar aanleiding van A.F.Th.'s overdenking Wij doden de tijd, de tijd doodt ons uit Engelenplaque.



Zie ook:
http://sergevanduijnhoven.wordpress.com/2010/05/29/bij-de-dood-van-tonio-van-der-heijden/



Permanente link
Reacties

Wat een ontroerend en mooi geschreven In memoriam en wat een intens verdrietig nieuws.

Ik las het bericht in het Parool, toen niet wetende nog om wie het ging. Iets dat je leest en waar je op dat moment aan voorbij gaat dat het iemands kind is, volwassen of niet.

Een kind verliezen, een gedachte die ik zelf altijd meteen wegdruk, ondraaglijk al als dat is, laat staan als..

Rust zacht, Tonio van der Heijden.

Geplaatst door: Simone | 30-5-10 om 10:33

Bijzonder treurig. Een leuke knaap was die Tonio, ik ontmoette hem toen hij 17 was, tijdens de uitreiking van de Gouden Uil, waarbij we tevergeefs cannabis probeerden te scoren.

Ik heb de ouders een brief geschreven.

Geplaatst door: Hafid | 30-5-10 om 11:22

T.a.v. Tonio's dood blijft het me duizelen. Ik vind "treurig" in dit geval toch echt wel een understatement waarde Hafid, voor ouders die zo volkomen bruut en bruusk hun innig geliefd en enig kind verliezen aan de grijparm van de Dood. Dit is de meest lafhartige valstrik die het Lot kon zetten, in de levens van zulk een goede, gloedvolle en gulle mensen. Alsof het spichtige Lot die jouissance en voorspoed niet kon verdragen, de welgemutstheid van de Van der Heijdens opnam als een persoonlijk affront.
Slechts oude Grieken wisten hier misschien nog enigszins raad mee, in hun pantheistisch theater van de hubris en de hinniklach der schikgodinnen. Wij - burgers van de vrije wil, wachters van rechtvaardigheid en behartigers van de mensenrechten - blijven verfomfaaid en verschrompeld achter in een kil, koud hoekje van dit ondermaanse. Zero Kelvin. Als in de rest van dit van godverlaten universum.
Moge desalniettemin overal deze week de zon gaan schijnen, en de natuur volop bloeien. Al was het maar bij wijze van een protest tegen alle vernieling en onomkeerbare processen in. Survive, now THAT is the name of the game...

Serge

Geplaatst door: Serge van Duijnhoven | 30-5-10 om 14:31

ik woon er om de hoek... het komt volgens mij miischien ook omdat de straat ernaast is afgesloten, daardoor is er op dat punt nu veel meer verkeer. de weg is op die hoek zo gemaakt dat de stoep doorloopt terwijl de straat 2 keer breder is.
wellicht mede een oorzaak van het afschuweljke ongeluk?

Geplaatst door: Cleo | 30-5-10 om 14:50

Beste Serge (lang geleden), het was niet als understatement bedoeld, noch weet ik welke woorden in dit geval de juiste zijn. Het is de ondraaglijke paradox (niet voor mij, maar voor de ouders) dat verbale mensen de woorden ontberen om de pijn uit te drukken. En met alle respect: de mythologisering van de pijn en personificatie van het Lot verzachten de pijn niet. Wat overblijft is: 'the dark dungeon, in which a relentlessly howling heart is encarcerated'.

Geplaatst door: Hafid | 30-5-10 om 14:53

I met Tonio by 'Dixon' a year ago. I was so impressed by his natural sweetness & generosity, by his talent & knowledge at such a young age. I eventually introduced him to my daughter who also thought highly of him. Two weeks ago, Fanny needed photos for a portfolio. I suggested her to contact Tonio which she did and he proposed her to do the work (at no cost) thursday the 20th. The photoshoot was done at his parents house and Fanny mentioned that it was a wonderful experience! We are extremely sadened by his death and wish to offer his family our deepest condoleances.

Geplaatst door: Sylvie Durocher | 30-5-10 om 17:05

Tjum Hafid, ja. Mijn mythologisering van het Lot is wellicht ietwat beyond the point, d'accord. Toch helpt zoiets om weer opnieuw zicht te scheppen, al is het maar illusoir, in de duistere praktijken van het Lot die niet zijn te begrijpen zijn.

Een minder klassieke maar eveneens mythologiserende benadering van de Dood biedt William S. Burroughs in zijn magische kanto's genaamd Dead City Radio. Jou vast ook bekend. Ik heb er nog uitvoering van op TDK cassettebandje, dat ik nog graag zo nu en dan - met een sardonische knipoog naar de moderne tijd - op een Sony recorder pleeg af te spelen.

“Question: What are we here for?"
“Answer: We're all here to go..."
"Question: Who really gave their order?"
"Answer: Control. The ugly American. The instrument of control."
"Question: If control's control is absolute, why does Control need to control?"
"Answer: control needs time."
"Question: is control controlled by our need to control?"
"Answer: Yes."
"Why does control need humans, as you call them?"
"Wait... wait! Time, or landing. Death needs Time, like a junky needs junk."
"And what does Death need Time for?"
"The answer is so simple. Death needs Time for what it kills to grow in. For Ah Pook's sake."
"Death needs Time for what it kills to grow in. For Ah Pook's sweet sake? You stupid vulgar greedy ugly American death-sucker!"

Anyway. In plaats van over de toonzetting van verdriet te kissebissen, kunnen we natuurlijk beter de dierbare geesten verbroederen en - Burroughs en andere magiers van de Roes indachtig - een finale dronk uitbrengen op de vriendelijk-zachtmoedige jongen om wiens verschijden door zovelen intens getreurd wordt. Wiens leven vorige week rond ditzelfde tijdstip helaas maar al werkelijk in de grijpgrage armen is terechtgekomen van die Azteekse godheid die Burroughs er in zijn Dead City Radio voordrachten de schuld van gaf het leven te hebben bevrucht met de terreurcellen van de Dood en Verderf. De godheid die als een motorisch gestoorde sadist, in volstrekte willekeur zijn scepter neer laat dalen op de mensheid.
Hier een houw, daar een klauw. Hier een oplawaai en daar een schedel die open wordt gekliefd.

Absinth heb ik hier in Brussel niet staan. Wel mezcal - uit de streek van Ah Pook's origine Mexico. Adios, Antonio! Voor jou dan deze laatste dronk. Salute! Op je leven al was het veel te kort.

Het laatste glaasje daarna is bedoeld voor het lot van hen die achterblijven. Salute! Dit keer ben je ons allen veel te vlug afgeweest, Tonio. Dat kan nooit zo zijn bedoeld. Maar goed.

Tot slot, het allerlaatste glas. Dat wordt - een keuze is er niet - geheel naar de Latino-Amerikaanse traditie - zoals altijd geheven op de hel.
Een plek waarvan alle mannen in Latijns Amerika weten waar die ligt. ("Waar de flessen twee gaten hebben, en de vrouwen geen.") Normaliter weergalmt je gulle lach in zulke gevallen moeiteloos boven alle gewoel en gewurm uit dat opklinkt aan de bar. Een lach die nu enkel nog als denkbeeldige echo wil weerklinken, in de hoeken van onze stilte. De lach van een visser wier geschater tot over het water wordt gedragen. De wind steekt op, spetters worden onze kant op geblazen. Het is je geest die zich in vlagen boven onze hoofden samenpakt. Prosit Tonio, salute en vaarwel! Op de hel, die hier nog altijd op ons wacht...

Serge


Geplaatst door: Serge van Duijnhoven | 30-5-10 om 18:57

Inderdaad n zeer ontroerend en mooi geschreven In memoriam. Eerlijk gezegd zou ik niet weten hoe zo'n verlies als ouders van je enige en overleden kind, te dragen. Zijn al die uren, dagen, weken, jaren aan gedeelde en zorgvuldig opgebouwde ervaring dan echt voor niets geweest? Ik herinner me de grote schrijver Van der Heijden die ooit in cafe De Zwart op het Spui met Tonio en Mirjam op zaterdagmiddag na het winkelen een biertje zat te drinken. Tonio moet ongeveer vijf of zes jaar oud zijn geweest. Hij hield van muziek, van dansen, van de accordeonist die op stel en sprong het Spui bezocht om er zijn repertoire te spelen. Adri liet de man keer op keer terugkoomen, en stopte de kerel verscheidene malen een munt van vijf gulden (toen een heel bedrag) toe door het hem via zijn zoon T. te laten overhandigen. Iedereen blij, gelukkig, onbezorgd. Tonio danste zijn dansjes. De muzikant speelde zijn nummers. De schrijver gaf zich, geflankeerd door zijn vrouw, vol goed gemoed over aan de grote verhalen die hij vol overgave kwijt kon aan zijn vrienden die al uren lang waggelden en hingen aan de bar.
De kleine Tonio heeft toen pirouette na pirouette gedanst, en de accordeonist telkenmale opgehitst om door te gaan en sneller te spelen. Een vurige knaap, met een pony en guitige wangen.
De tedere aandacht waarmee A.F.Th. erop toezag dat zijn zoon een maximale dosis muzikaal genot kon genieten in zijn stamkroeg, alsmede de gulheid waarmee hij de muzikant van gage bleef voorzien, hebben toendertijd - als kersverse Franse migrant in Amsterdam - veel indruk gemaakt. De schrijver liet weten dat hij mijn toendertijd nogal in het gehoor springende gallisch accent vond klinken als "in marsepijn gesuikerd Nederlands, afgegoten met een laagje wittere chocolade." Een merkwaardige, maar ongetwijfeld oprechte en originele typering van een attent en genereus persoon.
Tonio moet een fijne, genadige jeugd hebben mogen beleven. Adri en Mirjam hebben zich 21 jaren lang op secure en wellevende wijze gewijd aan het ouderschap. Dat dit alles in een enkele ruwe gebaar van onbehouwenheid, ongedaan is gemaakt, vind ik pertinent onverdraaglijk. Zijn al die zaterdagen, weken, seizoenen, jaren van spel, vorming en tot wasdom komen dan in een extreem lompe en gewelddadige zwiep van de aardbodem geveegd? En is al die tedere aandacht voor T. dan in een meppende zwaai ummsonnst erklaert?
Dit alles is een onverdraaglijke, onmogelijke maar helaas niet meer uit te bannen gedachte die me nu reeds al die dagen bezighoudt dat ik van dit tragische feit vernam.
De schrijver en zijn vrouw moeten van gevierde mensen, geslaagde ouders, door de wind van de voorspoed voortgedreven lieden, in een harde klap en met een ongelooflijke ruwe haal tegen de vlakte zijn geslagen. Hun rol als zeer gerespecteerde schrijvers met een druk maar onbezorgd sociaal leven, is er in de bittere werkelijkheid plotseling een geworden van door ontij, verdriet, la peste et la misere bannelingen van het lot. Hun leed is hors categorie, en in vroeger tijden zouden ze zelfs kans lopen geostraceerd te worden uit de maatschappij uit angst dat hun ongeluk besmettelijk zou zijn. Deze free fall from grace tot op de keiharde betonvloer van dit onbarmhartige bestaan, zou zelfs voor de meest soepele en veerkrachtige romanhelden uit het veilige arsenaal van de fictie nauwelijks zijn te dragen. Het is te hopen dat Van der Heijden en zijn vrouw bestand zijn tegen de vicieuze en voortdurende werking van het verdriet. Ze zullen er, helaas, voor de rest van hun leven de loodzware tol van moeten ondervinden.
Mocht er een hiernamaals bestaan, dan is het vurig te hopen dat de ziel van Tonio in staat zal worden gesteld om voor zijn alleen overgebleven ouders datgene te doen wat Allen Ginsburg als zijn belangrijkste missie als dichter ervaarde: to ease the pain of living. (Om daar direct zeer kloek aan toe te voegen dat dit aardse bestaan voor de rest nooit meer zou mogen of kunnen betekenen dan een spelletje pantomime. "And all the rest is drunken dumbshow..." Benieuwd of de beatprins zijn voornemen gestand heeft weten te doen. En of de gekastijde ouders van Tonio in de toekomst toch nog enige vorm van rust en berusting zal worden vergund. Ik hoop op een mirakel, maar Van der Heijden een beetje kennende vermoed ik dat hij geen rust zal vinden totdat hij het droefste requiem dat ooit door een mensenhand is neergepend, aan het nageslacht zal hebben doorgegeven. Om aldus, als een omgekeerde Hamlet anno de jaren tweeduizend tien of twintig, de geest van zijn zo vroeg en onterecht gestorven zoon alsnog gestand te doen.


Michel S., Alphen a/d Rijn

Geplaatst door: Michel Sommerange | 31-5-10 om 5:53

Ik kende Tonio niet, maar mocht ik ooit overlijden, dan hoop ik dat er niet zo over mij geschreven wordt.

Ben ik de enige die dit klef geneuzel vindt?

Geplaatst door: Piet | 31-5-10 om 10:02

Silence

Geplaatst door: Annemarie | 31-5-10 om 10:29

Waarover men niet kan spreken, daar moet men over zwijgewn. (Wittgenstein)

Geplaatst door: Piet | 31-5-10 om 11:07

Eigenlijk ben ik het wel met jou eens, Piet. Zonder ook maar iets af te willen doen aan de ernst van dit afgrijselijke drama voor alle intimi van de overledene: dit soort berichten hoort in de privésfeer thuis. De jongeman in kwestie was geen publieke figuur. En hoewel wij van de doden niets dan goed spreken, dit lijkt meer op een hagiografie.

Geplaatst door: Frank | 31-5-10 om 11:27

Wil de Piet van 11:07 een nieuwe nick kiezen. Het wordt zo verwarrend op die manier...

Geplaatst door: Piet | 31-5-10 om 11:31

Dag Serge, Adri en ik werden door zijn broer Frans geattendeerd op deze website met jouw in memoriam voor Tonio. Zoals je misschien weet doet Adri niet aan computers en alles wat daarbij hoort, dus ik schrijf deze woorden ook namens hem. Veel dank voor je mooie woorden over Tonio. Die zijn een grote steun voor ons. We willen graag ik contact komen met die Fanny waar haar moeder het over heeft.(zie die Engelse reactie) Uit gesprekken met vrienden van Tonio, bleek dat ze elkaar erg aardig vonden. Tonio heeft haar inderdaad in ons huis gefotografeerd, twee dagen voor zijn dood. Wij hebben haar niet gezien, maar Tonio heeft wel vol trots zijn foto's van haar aan Adri laten zien, waarop die zei: 'Dat is een mooie meid,'of woorden van die strekking.Weet jij of iemand die dit stukje leest het e-mailadres van Fanny? Dat zou erg fijn zijn.

Nogmaals dank Serge en liefs van Mirjam en Adri

Geplaatst door: Mirjam Rotenstreich | 31-5-10 om 12:27

Lieve Mirjam en Adri, het was een ontzettende schok toen Serge me uit Amsterdam belde. Gruwelijk. Vreselijk. Sprakeloos. Ik probeer jullie al drie dagen en nachten een brief te schrijven maar vind de juiste woorden niet. Zijn er wel woorden voor? Kunnen er woorden voor zijn? Wat moeten jullie met woorden?
Ik ga er vandaag nog eens voor zitten. Leef ontzettend mee met dit monsterlijk verlies. Ik vraag me constant af hoe jullie verder moeten. Heel veel sterkte en mijn gedachten zijn voortdurend bij jullie. Probeer jullie zo sterk mogelijk te houden. Zéér innige deelneming. Jan
ps: Naar het mailadres van Fanny wordt volop gezocht.

Geplaatst door: Jan Haerynck | 31-5-10 om 13:25

Fanny is te traceren via Facebook. Misschien dat via dit medium haar emailadres verkregen kan worden.

Geplaatst door: Tobias | 31-5-10 om 13:53

Terugkomend op het vorige bericht: ik heb contact opgenomen en hopelijk kunnen er zo snel mogelijk emailadressen uitgewisseld worden.

Geplaatst door: Tobias | 31-5-10 om 14:04

Lieve Mirjam en Adri

Sprakeloos ben ik nadat ik via Germa het bericht kreeg over het overlijden van Tonio. Germa had in de Telegraaf de rouwadvertentie zien staan. Wat ontzettend triest dat Tonio zo jong moest sterven. Ik herinner me hem als zo'n prachtige peuter met zijn donkere krullen en ik vind het nog altijd heel bijzonder dat jullie aanwezig waren op mijn afscheid op Bibelebons. Veel sterkte voor jullie. Ik had graag een kaart willen sturen maar heb helaas geen adres dus daarom via deze weg mijn medeleven in de hoop dat jullie het lezen! Liefs, Elze

Geplaatst door: Elze Wilbrink-Gammauf | 31-5-10 om 14:32

Lieve ouders van Tonio,

Hoop dat jullie de kracht kunnen vinden om samen dit enorme verlies te kunnen dragen en dat dit drama voor jullie en jullie zoon, een veelbelovende en mooie jongeman zo te lezen, jullie relatie verder verstevigt en verdiept.

Charles

Geplaatst door: Charles Aughuet | 31-5-10 om 20:00

Lieve Mirjam en Adri
Van Elze hoorde ik gisteren het ontstellende bericht dat Tonio verongelukt is, je wilt zo,n bericht niet geloven, maar het is wel waar, wat moeten jullie nu door een hel gaan. Woorden van troost zijn nauwelijks te bedenken bij zo,n enorm verlies. Ik hoop dat jullie de kracht kunnen vinden dit verlies te dragen. Ik denk aan jullie.
Marian

Geplaatst door: Marian Gammauf-de Jong | 31-5-10 om 20:09

Mirjam en Adri,

Plotseling zijn jullie over- levers geworden. Het overleven van een kind is een onnatuurlijke toestand. Direct daarna is er alleen maar leegte. Ik wens jullie de veerkracht om dit verlies te dragen. Ik lees "Engelenplaque". En mis nu iets.

Rien van Viegen

Geplaatst door: Rien van Viegen | 31-5-10 om 22:04

toen tonio 4 jaar was trof ik hem en vroeg hij mij of ik wist wie zijn vader was ik wist het niet hij zei met grote kinderlijke trots; DE schrijver a.f.t. van der heijden ! en bleef me aankijken met nou jij weer.. dat heb ik altijd onthouden
omdat ik een dochter heb uit 88 en mijn broer verloor toen hij net zo oud was als tonio bij een vergelijkbaar ongeluk realiseer ik me dat
nu alles voor jullie, zijn ouders ,onzinnig,veranderd,verdampt en idioot moet zijn
niets is meer wat het was
wakker worden en dan pijn
zoals mijn vader toen vaak zei : waarom er nog zijn ?
hoop voor beetje troost dat jullie samen met zijn vrienden en geliefden over hem kunnen praten drinken en mischien huilen

wens jullie kracht samen


Geplaatst door: cecile heuer | 31-5-10 om 22:17

Geschrokken las ik net het bericht, onvoorstelbaar dat Tonio er niet meer is. Tonio was een van de redenen om te kiezen voor de studie die ik nu doe.. De georganiseerde chaos van zijn huis, zijn humor.. Opdat je nog vele jaren herdacht mag worden..

rust in vrede Tonio

Geplaatst door: Simon de la court | 1-6-10 om 0:44

Niemand weet wat te zeggen, denk ik. Heel veel liefde en sterkte hij zal ergens in iedereen voortleven, al zijn we elkaar uit het oog verloren, deze dagen zijn jullie wel dichtbij in mijn hart. Het valt allemaal niet te bevatten. Veel veel sterkte en liefs van Marjolijn

Geplaatst door: Marjolijn H | 1-6-10 om 5:56

Beste Adri en Nirjam,
ik wens jullie héél veel sterkte toe met de dood van Tonio. Tonio kende ik zelf niet maar de boeken van zijn vader wel. Ik wist ook dat Adri een zoon had. Ik leef met jullie mee. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd maar jullie hebben zo'n bijzondere jongen als Tonio bijna 22 jaar mogen kennen. Dat is ook iets om dankbaar voor te zijn. Jullie hadden hem nog langer in je midden willen hebben maar -als er een God is- zal hij er zijn bedoelingen mee hebben om hem eerder te halen!
Marjon Spoorenberg

Geplaatst door: Marjon Spoorenberg | 1-6-10 om 12:14

Veel sterkte toegewenst aan de familie, nabestaanden, vrienden en kennissen.

Het is weliswaar een lange tijd geleden dat ik de boeken van zijn vader las (studententijd), maar ik heb daar zeer goede herinneringen aan.

Loor, dank voor dit in memoriam.
Groetjes,
Richard.

Geplaatst door: Richard | 1-6-10 om 12:20

ik heb de reacties gelezen en eerlijk gezegd als zinloos ervaren, waarvoor mijn excuus en ik vrees trouwens ook dat deze bijdrage niet aan de algehele zinloosheid gaat ontkomen. als een kind jong sterft sterven zijn ouders mee. worden daarop levende doden. en alle hulp die je hen kunt geven aan hen betekent dan minder dan niets. nada. hun lot is zwaarder dan zwaar, vrijwel niet te dragen. leven is zwaar, soms veel te zwaar, soms onleefbaar. tijd gaat voorbij maar de pijn blijft en wij, de buitenstaanders in dit verdriet, zijn machteloos. dat is dit leven ook. machteloosheid ten top. ik leef mee met adri en miriam, maar ze hebben er niks aan, dat weet ik heel goed. het is een schamele fooi. meer niet. wel beter dan niets. niets is een vrieskist en rouwenden hebben geen vrieskisten nodig. pam

Geplaatst door: pam emmerik | 1-6-10 om 12:55

en god eet geen 22jarigen op, doe normaal zeg.

Geplaatst door: pam emmerik | 1-6-10 om 12:57

Overigens, zou god wel weten wat zij doet? Of zou ze gewoon af en toe iets willen uithalen?
Je moet wel heel desperaat zijn wil je hier een bedoeling uithalen. Hierdoor worden alleen maar ouders ouder van een overledene. god heeft geen geweten.

Geplaatst door: RIen van Viegen | 1-6-10 om 16:49

Lieve Adri en Mirjam,

Gecondoleerd met het verlies van Tonio. Ik ben heel erg geschrokken toen mijn vader me belde over het overlijdensbericht in de krant. M'n buurjongen, oud schoolgenoot, èn hobbygenoot kwam ik regelmatig tegen...

Veel sterkte,
Jim

Geplaatst door: Jim Appelmelk | 1-6-10 om 18:00

Lieve Mirjam,
De herinnering aan het schoolplein van de Nicolaas Maes: wat was Tonio een plaatje! Ik kan geen woorden vinden om jou en Adri te troosten. Wens jullie veel moed. Pietha

Geplaatst door: Pietha de Voogd | 2-6-10 om 12:03

Lieve Mirjam en adri.

Jo belde mij net, Rie heb jij het gehoord van Tonio v d Heijden?
Nee ik wist nergens vAN.
kON HET NIET BEVATTEN, WAT IK VAN HAAR HOORDE..
dIT KAN NIET. vRESELIJK. DAAR ZIJN GEEN WOORDEN VOOR. Mirjam en Adri.
Jullie gezin jaren mee gemaakt. Weet wat Tonio voor jullie betekende.
Hoop dat jullie de kracht kunnen vinden om verder te gaan. Heel veel sterkte wens ik jullie toe.
Veel liefs Rietje.

Geplaatst door: Rietje v Ankeren. | 2-6-10 om 17:33

Het was een feest in het Trouw gebouw, niet Paradiso. Wat hij op dat moment (vanaf de pijp) bij stadhouderskade/PC hoofdstraat moest zal een eeuwig raadsel blijven.

Geplaatst door: J Valent | 2-6-10 om 22:30

Op 15 juni 1988, een dag voor mijn drieëndertigste verjaardag, was ik volop in verwachting van mijn tweede en laatste kind. Hij werd geboren op 8 december. Als ik bedenk dat mijn kind dood gaat breekt mijn hart. Ik kijk liever naar de maan en de sterren, en luister naar de kikkers, zoals nu. Maar sommige kinderen sterven vroegtijdig, ook enige kinderen. En harten breken. Lieve Mirjam en Adri, wat kan ik zeggen om jullie te troosten. Niets. Als ik over jullie verlies lees, breekt mijn hart.

Geplaatst door: Olga | 5-6-10 om 1:29

Lieve ouders van Tonio,

Mijn medeleven gaat naar u uit.

Veel sterkte bij het verwerken van het onmetelijke verlies dat u moet dragen.

De tijd heelt alle wonden, zegt men. Ik weet uit eigen ervaring dat "men" de tijd overschat.

x

GBW

Geplaatst door: de grote boze wolf | 6-6-10 om 1:32

Beste Mirjam en Adri,

Toen ik jaren geleden vader werd, merkte ik dat er niet alleen een kind was geboren maar ook de angst dat dit kind iets naars zou kunnen overkomen. Of: dat ik het zou kunnen verliezen. Hoe zou ik dan in vredesnaam verder moeten met mijn leven?

Ik ben in de jaren die volgden maar één keer iets tegen gekomen waarvan ik dacht: misschien, heel misschien kunnen deze woorden me een beetje helpen als ik ooit getroffen wordt door de Grote Ramp.

Een boeddhistische (of was het taoistische?) wijze zat te zingen en te trommelen na het overlijden van zijn geliefde vrouw. Omstanders stoorden zich hier aan. Waarom rouwde deze man niet?! De wijze man antwoordde de mensen: ‘Toen ik mijn vrouw nog niet ontmoet had, toen zat ik te trommelen en te zingen. Toen ik met haar leefde, trommelde en zong ik. Waarom zou ik, nu ze er niet meer is, ophouden met trommelen en zingen?’.

Mirjam en Adri, heel veel liefde, sterkte en wijsheid gewenst.

M.

Geplaatst door: Martin | 7-6-10 om 19:28

Ik ben de bedrijfsleider van de Dixons filiaal op de Kinkerstraat in Amsterdam.
Wij hebben het net gehoord van een klant en zijn erg geschrokken met deze nieuws.
Tonio heeft onder mij gewerkt voor een jaar en heeft ontslag genomen op 3 oktober 2009, ter behoeve van zijn studie. Hij was een fijne collega en een goede en geweldige mens en wij konden veel samen over fotografie praten. Ondanks dat ik hem regelmatig moest wakker bellen om te komen werken,vond ik het heel erg toen hij mee stopte.

Moge hij in vrede rusten.

J.Kantorowitz (ko)
Dixons Amsterdam.

Geplaatst door: Ko | 8-6-10 om 15:13

Ik wens de ouders, nabestaanden,vrienden en kennissen heel veel sterkte toe.

Gecondoleerd met het verlies van Tonio.

Tonio... Rust in vrede.

N.Gumussu ( ex- collega)
Dixons Amsterdam

Geplaatst door: N. Gumussu | 9-6-10 om 0:30
Laat een reactie achter